Czuję się trochę tak,

jakbym wystawiała się twarzą prosto do słońca i czuła na policzku niewidzialne (i nareszcie także te widzialne!) promyki. Jakby w moim serduchu rozlało się jakieś bliżej nieokreślone ciepło, które w przedziwny sposób wypełniło także moją głowę. A przecież nikt znowu nie kazał mi myśleć, czekać, nikt nie powiedział,  że jak teraz wrócisz, to wszystko będzie inaczej; ale ja przecież wciąż żyję Twoimi miękkimi ramionami, które pewnej bardzo chłodnej lipcowej nocy dały mi tyle otuchy i ciepła. Nie wiem, co mam myśleć ani co się jeszcze wydarzy, ale jak mogę nie pragnąć czegoś więcej, wspominając coś tak miłego?:)

W sumie, mógłby o mnie tak choć czasem pomyśleć. 

Wczorajsze słońce wykorzystałam bardzo dobrze:)