To takie dziwne uczucie

kiedy od zawsze, odkąd tylko pamiętasz, coś tkwi w tobie, jest coś, co wraz z falą niezrozumienia niepowstrzymanie wypływa na powierzchnię, zmuszając cię do robienia i myślenia o rzeczach, na jakie nie wpadłby żaden normalny człowiek, o grzechu, na jaki w żaden sposób nie mogłeś zasłużyć. To dziwne, a jednocześnie jakie uświadamiające, że tak naprawdę im jest ze mną gorzej, tym jestem coraz bliżej celu, do którego dążę. Niszczące i budujące, zniewalające i zarazem dające wolność - w Tobie nawet sprzeczności mogą tworzyć spójną całość i nie istnieje nic bez sensu. Czyżby wreszcie zaczynało mi się udawać? Może faktycznie mam tą siłę, której nie miało wielu przede mną.

Koncert już za kilka dni, moje gardło trzyma się dzielnie wspomagane witaminami i gorącą herbatą.